Pagi tadi untuk pertama kalinya Sky mengikuti les musik. Sebetulnya lebih mirip workshop, dengan 1 guru musik dan 6 orang tua plus anak-anaknya. Sky ternyata yang paling tua dari semuanya, sisanya bervariasi antara umur 13-16 bulan. Ada 2 anak yang baru akan ikut minggu depan, entah mereka lebih tua atau lebih muda dari Sky. Tidak seperti yang aku duga, karena anak-anak yang kami temui waktu ‘open-day‘ (untuk mencoba les) 2 minggu lalu semuanya lebih tua dari Sky. Sebetulnya agak mengecewakan, karena Sky lebih suka bergaul dengan anak-anak yang umurnya sedikit lebih tua dari dia, mungkin karena dengan begitu dia bisa belajar banyak dari mereka. Pagi ini juga terlihat kalau Sky bingung musti ngapain di tengah anak-anak yang semuanya masih merangkak, hehe…(bandingkan dengan Sky yang sudah mulai berjalan waktu umur 11 bulan kurang sehari!).
Kembali ke les tadi pagi. Singkat cerita, dari les yang lamanya tiga perempat jam: seperempat jam pertama parah, seperempat jam berikutnya lumayan, dan seperempat jam terakhir oke tapi tetap anteng. Kali ini aku cukup yakin bahwa Sky sudah tidak bermasalah dengan bunyi-bunyian yang keras atau campur-aduk. Jadi latihan kami bisa dianggap cukup berhasil. Mungkin kedengarannya lucu, tapi aku menduga bahwa sebetulnya Sky tidak suka dengan suara nyanyian guru musiknya. Suaranya tinggi seperti penyanyi musikal, lirih tapi lantang bersamaan, mirip suara nenek sihir, hehehe, kayak yang pernah dengar nenek sihir menyanyi saja ya, hehe. Setiap kali dia mulai menyanyi, Sky juga mulai panik dan menangis (tapi tangisannya khas, seperti menyayat-nyayat…pokoknya sedih banget rasanya mendengarnya). Kalau gurunya berhenti menyanyi atau kalau dia menyetel lagu dari CD, Sky langsung tenang lagi. Lebih lucunya lagi, gurunya sendiri sempat bertanya: “menangisnya bukan karena suaraku kan ya?”. Sebenarnya aku ingin bilang ‘ya’, tapi masih cukup sopan untuk akhirnya bilang ‘enggak kok’, hehe… Satu yang aku belajar untuk kali berikutnya: membawa boneka sendiri. Di tengah-tengah les Sky meminta boneka monyet milik si guru musik, jadi tenang dan memeluk si monyet sepanjang les. Jadi dia mungkin butuh sesuatu yang dia kenal baik untuk dipeluk. Di akhir les dia sudah bisa ikut membunyikan lonceng-lonceng bersama anak-anak lain dan berani ikut membereskannya, memasukkannya ke kotaknya lagi (biarpun masih tetap dengan wajah tegang dan sesudahnya lari cepat-cepat kembali ke mama).
Yang jelas kami bakal meneruskan ikut les ini. Kami kira anak-anak lain sudah terbiasa untuk bernyanyi dan bermain bersama seperti ini, mungkin di tempat penitipan, atau di keluarga besar, atau sering bertemu orang dan anak lain. Sky masih harus mulai, dan kami bangga bahwa dia pelan-pelan bisa mengatasi rasa takutnya. Kami harus memberinya kesempatan dan waktu untuk membuatnya terbiasa. Tidak gampang sih, kalau aku mau jujur. Anak-anak lain yang semuanya belum bisa berjalan sendiri, waktu lagu “jalan…jalan…” dinyanyikan, semuanya digandeng oleh mama papanya mencoba berjalan, semuanya menari bergoyang-goyang dengan senyum lebar di wajah-wajah mungilnya…sementara Sky cemberut, tersedu sedan dan menempel bergayut di mama seperti bayi koala. Di lain pihak, kami jadi makin menyadari bahwa Sky memang istimewa. Dia punya sesuatu yang berbeda dari anak-anak lain. Ini kami katakan bukan karena kami orang tuanya lho, karena sekarang seharusnya semua orang yang mengenalnya bisa mengatakan hal yang sama. Sementara anak-anak seusianya dengan mata yang polos dan tawa riang mencoba mengenali dunia sekitarnya dengan cara-cara yang sederhana, yang kami lihat pada Sky adalah pandangannya yang selalu seksama, penuh rasa ingin tahu tapi juga berhati-hati. Sering awalnya tanpa senyum (biasanya senyumnya baru muncul di ujung kalau dia sudah terbiasa), dan dengan sikap seolah-olah mau bilang: ‘ayo, tunjukkan padaku hal-hal baru, tapi harus betul-betul menarik ya supaya aku tidak bosan’. Anak ini pintar dan sigap…turunan siapa ya? 😉
Oya, yang terakhir: Bukan mau memuji diri sendiri, tapi aku kira tadi pagi aku sudah bertindak benar. Kali ini aku tidak gugup dan bisa menikmati les sepenuhnya (juga menikmati secangkir kopi sesudah les sambil ngobrol2 dengan para Ibu lain). Ini penting, karena aku percaya Sky juga tertular perasaan mamanya. Kalau aku bisa menikmati, harapannya adalah bahwa Sky juga merasa rileks. Semoga di 14 pertemuan berikutnya lesnya terasa semakin menyenangkan! Di perjalanan pulang Sky hampir langsung tertidur di keretanya, padahal baru jam 11 pagi. Buatnya ini masih pagi banget untuk tidur siang. Dia tidur sampai jam 12 (keretanya akhirnya aku biarkan saja di halaman dengan Sky masih tidur di dalamnya), berarti memang dia capek banget dengan semua pengalaman barunya hari ini!
***
Vanmorgen was het zover, Sky’s eerste muziekles. Meer een workshop eigenlijk, met 1 muziekjuf en 6 andere ouders en hun kroost. Sky is de oudste van allemaal (2 kindjes komen volgende week pas, ben benieuwd of ze ouder zijn dan Sky). Dit heb ik eigenlijk niet verwacht want de kindjes die wij bij de open dag ontmoet hebben zijn allemaal ouder dan Sky. En enigszins ook een beetje jammer dat de rest qua leeftijd varieert tussen 13 en 16 maanden, want Sky trekt graag op met iets oudere kinderen, waarschijnlijk omdat ze dan veel van ze kan leren. En vanmorgen was het ook duidelijk het geval. Geen van de andere kindjes kan al lopen (vergeleken met Sky die 1 dag voordat ze 11 maanden werd zelfstandig begon te lopen!), Sky heeft volgens mij geen idee wat ze met al die kruipende kindjes aanmoet, hihi…
Maar goed, de les. Kort samengevat: van de drie kwartier les was de eerste kwartier een hel. De tweede kwartier ging redelijk, en de derde was fijn maar rustig. Deze keer heb ik het idee dat Sky geen probleem meer heeft met de harde of onsamenhangende geluiden. Dit hebben we dus toch goed met haar geoefend. Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik vermoed dat Sky de stem van de muziekjuf niet prettig vindt (zacht gezegd…). Ze heeft een soort van muzikale stem: hoog, iel en hard tegelijk, bijna hekserig, zou ik het noemen, hihi, alsof ik een heks ooit heb horen zingen. Elke keer als zij begon met zingen begon Sky ook aan een hartverscheurend gehuil. Als ze stopte met zingen of een liedje van een cd liet horen dan werd Sky weer rustig. Grappig, maar op een gegeven moment vroeg ze (de juf) ook zelf: “het komt toch niet door mijn stem hè?”. Nou, ik wilde het eigenlijk bevestigen, maar was toch uiteindelijk zo netjes geweest om ‘nee’ te zeggen. Wat ik als tip voor volgende keer heb geleerd is om Sky’s eigen vertrouwde knuffel mee te nemen. Want op een gegeven moment wilde ze de knuffel-aap van de juf hebben, werd rustig en heeft die aap voor de rest van de les strak vastgehouden. Aan het einde van de les rammelde ze al mee met belletjes en durfde die ook samen met de andere kindjes op te ruimen (wel nog steeds met angstig en gespannen gezicht, en rende altijd heel snel terug naar mama).
Het is duidelijk dat we hiermee door zullen gaan. De andere kindjes zijn waarschijnlijk bij de creché (of grote familie, of veel kennisen) al gewend om aan dit soort samenzingen en -spelen mee te doen. Maar Sky moet nog beginnen, en ik vind knap hoe ze haar angst van de grote onbekende langzaam maar zeker weet te overwinnen. We moeten haar de gelegenheid geven, en de tijd gunnen om het iets vertrouwd te maken. Het blijft lastig hoor, moet ik eerlijk bekennen. De andere kindjes, hoewel ze nog niet zelfstandig kunnen lopen, probeerden bij het lied van “lopen…lopen…” aan de hand van hun mama en papa te lopen, allemaal dansten ze met grote lach op hun gezichtjes…en Sky met haar pruillipje, snikte en bij mama als een baby koala bleef hangen… Aan de andere kant, we beseffen steeds meer hoe bijzonder Sky is. Ze heeft gewoon iets anders in zich. Niet omdat wij haar ouders zijn dat wij dit zeggen, maar iedere observant zou dit nu ook moeten kunnen bevestigen. Terwijl haar leeftijdsgenoten met grote ogen en een glimlach de wereld op een eenvoudige manier gaan verkennen, zien we bij Sky altijd een ernstige, maar o zo nieuwsgierige en onderzoekende blik. Vaak zonder glimlach (die komt later pas) maar met een houding van: ‘ik wacht nog even of je echt met interessante dingen komt want anders hoeft het voor mij niet zo’. Ze is slim en snel…van wie zou ze het hebben? 😉
Oja, en dan nog dit: Ik vind dat ik het zelf ook heel goed heb gedaan (schouderklopje aan mezelf!). Ik was niet zenuwachtig en genoot gewoon van de les (en het kopje koffie bij de kennismaking daarna), en kon dat gevoel volgens mij ook langzaam aan Sky doorgeven: dat het leuk is. Hopelijk wordt het bij de komende 14 ontmoetingen steeds leuker!!! Onderweg naar huis sliep Sky bijna direct in haar wagentje, het was nog maar 11u, wat bijzonder vroeg is voor haar om een dutje te doen, en ze sliep tot 12u (de wagen heb ik maar in de tuin gelaten met slapende Sky er in). Ze was dus erg moe van al die indrukken!
